ساختمان با معماری سبز (معماری پایدار)

معماری سبز یا معماری پایدار، رویکردی نوآورانه و ضروری در طراحی و ساخت ساختمان‌هاست که با هدف کاهش تأثیرات منفی بر محیط زیست و ایجاد تعادل میان نیازهای انسان و طبیعت پدید آمده است. این سبک از معماری با بهره‌گیری از منابع تجدیدپذیر، کاهش مصرف انرژی و آب، استفاده از مصالح بازیافتی و طراحی هماهنگ با شرایط اقلیمی، نه‌تنها به حفظ محیط زیست کمک می‌کند، بلکه سلامت، رفاه و بهره‌وری ساکنان را نیز افزایش می‌دهد. در دنیای امروز که تغییرات اقلیمی و تخریب محیط زیست به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها تبدیل شده است، معماری سبز به‌عنوان گامی مؤثر در راستای ساخت آینده‌ای پایدار مطرح می‌شود.

ساختمان سبز چیست؟

ساختمان سبز به سازه‌ای اطلاق می‌شود که با هدف کاهش تأثیرات منفی زیست‌محیطی، افزایش کارایی منابع و بهبود کیفیت زندگی طراحی و ساخته می‌شود. این نوع ساختمان‌ها در تمام مراحل چرخه عمر خود، از طراحی و ساخت تا بهره‌برداری و حتی تخریب، اصول پایداری را رعایت می‌کنند. ساختمان سبز با استفاده از مصالح دوستدار محیط زیست، بهره‌گیری از انرژی‌های تجدیدپذیر، کاهش مصرف آب و انرژی و طراحی هماهنگ با اقلیم منطقه، تأثیرات زیست‌محیطی خود را به حداقل می‌رساند.

ویژگی‌های بارز ساختمان‌های سبز شامل سیستم‌های مدیریت هوشمند انرژی، بهینه‌سازی تهویه طبیعی، استفاده از نور طبیعی و توجه به بازیافت و مدیریت پسماند است. این ساختمان‌ها نه‌تنها به حفظ محیط زیست کمک می‌کنند، بلکه با ایجاد محیطی سالم و دلپذیر برای ساکنان، کیفیت زندگی و بهره‌وری آنان را نیز افزایش می‌دهند. در دنیای امروز که نیاز به توسعه پایدار بیش از پیش احساس می‌شود، ساختمان‌های سبز به نماد تعهد به حفظ منابع طبیعی و مسئولیت‌پذیری در برابر نسل‌های آینده تبدیل شده‌اند.

بهره‌وری انرژی در ساختمان سبز 

بهره‌وری انرژی یکی از اصول کلیدی در طراحی و اجرای ساختمان‌های سبز است که در چارچوب معماری پایدار به‌صورت جدی دنبال می‌شود. این مفهوم به معنای استفاده بهینه از انرژی‌های موجود و کاهش هدررفت انرژی در ساختمان است، به‌گونه‌ای که تأمین نیازهای ساکنان با کمترین مصرف منابع انرژی ممکن باشد. در ساختمان‌های سبز، بهره‌وری انرژی از طریق روش‌های مختلفی همچون استفاده از عایق‌های حرارتی پیشرفته، سیستم‌های گرمایش و سرمایش کارآمد، بهره‌گیری از انرژی‌های تجدیدپذیر مانند خورشید و باد و طراحی هماهنگ با شرایط اقلیمی منطقه محقق می‌شود. 

معماری پایدار همچنین بر کاهش وابستگی به منابع انرژی فسیلی تأکید دارد و تلاش می‌کند تا از فناوری‌های نوین مانند پنل‌های خورشیدی، توربین‌های بادی کوچک و سیستم‌های بازیابی حرارت استفاده کند. این راهکارها نه‌تنها هزینه‌های انرژی را کاهش می‌دهند، بلکه به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و اثرات مخرب زیست‌محیطی نیز کمک می‌کنند. بهره‌وری انرژی در این رویکرد فراتر از مسائل فنی است و به‌عنوان بخشی از فلسفه کلی پایداری، با هدف حفظ منابع طبیعی برای نسل‌های آینده و کاهش اثرات تغییرات اقلیمی مورد توجه قرار می‌گیرد.

خانه گردان خورشیدی چه نقشی در معماری سبز ایفا می کند؟

خانه گردان خورشیدی یکی از نوآورانه‌ترین مفاهیم در معماری سبز است که با هدف استفاده بهینه از انرژی خورشیدی و کاهش مصرف انرژی‌های فسیلی طراحی شده است. این نوع خانه‌ها با قابلیت چرخش در جهت نور خورشید، امکان بهره‌برداری حداکثری از نور و گرمای طبیعی را فراهم می‌کنند. چرخش خانه به‌صورت کنترل‌شده و بر اساس زاویه تابش خورشید، باعث می‌شود که در طول روز انرژی خورشیدی بیشتری به پنل‌های خورشیدی نصب‌شده روی سقف یا دیوارها منتقل شود و این انرژی برای تأمین برق، گرمایش و آب گرم مورد استفاده قرار گیرد.

در معماری سبز، خانه‌های گردان خورشیدی نقش مهمی در بهینه‌سازی مصرف انرژی و کاهش وابستگی به منابع غیرقابل تجدید ایفا می‌کنند. این سازه‌ها با کاهش نیاز به سیستم‌های گرمایشی و سرمایشی سنتی، به شکل قابل توجهی مصرف انرژی را کاهش داده و از انتشار گازهای گلخانه‌ای جلوگیری می‌کنند. علاوه بر این، طراحی این خانه‌ها به گونه‌ای است که تهویه طبیعی و نورپردازی داخلی بهبود یابد، که نه‌تنها به کاهش مصرف انرژی کمک می‌کند، بلکه رفاه و سلامت ساکنان را نیز افزایش می‌دهد. خانه‌های گردان خورشیدی نمونه‌ای عملی از ترکیب فناوری پیشرفته و طراحی پایدار هستند که نشان می‌دهند چگونه می‌توان از منابع طبیعی به شکلی هوشمندانه و مسئولانه استفاده کرد. این رویکرد نه‌تنها محیط زیست را محافظت می‌کند، بلکه به‌عنوان یک الگوی مؤثر در طراحی مسکن پایدار در آینده مطرح است.

مصالح ساختمانی در ساختمان سبز

مصالح ساختمانی در ساختمان سبز به‌گونه‌ای انتخاب می‌شوند که کمترین تأثیر منفی را بر محیط زیست داشته باشند و استفاده از منابع طبیعی را بهینه کنند. در این میان، مواد بازیافتی نقش ویژه‌ای ایفا می‌کنند، چرا که هم باعث کاهش نیاز به استخراج مواد خام می‌شوند و هم از حجم پسماندها می‌کاهند. استفاده از موادی مانند بتن بازیافتی، فولاد بازیافتی، چوب‌های بازیافتی یا بازسازی‌شده و حتی شیشه‌های بازیافتی، نمونه‌هایی از راهکارهای پایدار در این زمینه هستند. این مصالح ضمن حفظ کیفیت و دوام، چرخه حیات مواد را گسترش می‌دهند و تأثیرات زیست‌محیطی ساخت و ساز را کاهش می‌دهند.

مصالح بازیافتی نه‌تنها منابع طبیعی را حفظ می‌کنند، بلکه میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را نیز کاهش می‌دهند، چرا که فرآیندهای استخراج، تولید و حمل‌ونقل مواد اولیه به حداقل می‌رسد. علاوه بر این، در ساختمان‌های سبز از مواد طبیعی و تجدیدپذیر مانند بامبو، کاه‌گل و چوب‌های دارای گواهی مدیریت پایدار جنگل نیز استفاده می‌شود. این مواد، که به‌راحتی در طبیعت تجدید یا بازیافت می‌شوند، ضایعات کمتری تولید کرده و دوستدار محیط زیست هستند. توجه به استفاده از مصالح محلی نیز در معماری سبز اهمیت دارد، زیرا کاهش مسافت حمل‌ونقل مواد باعث صرفه‌جویی در مصرف سوخت‌های فسیلی و کاهش آلودگی هوا می‌شود. در نهایت، انتخاب این مصالح با رویکردی هوشمندانه، زمینه‌ساز ساخت‌وسازی پایدارتر، کاهش آلودگی و حفظ منابع طبیعی برای نسل‌های آینده خواهد بود.

جریان انرژی در ساختمان‌های سبز چگونه است؟

انرژی‌های تجدیدپذیر در ساختمان سبز نقش محوری در تأمین نیازهای انرژی با کمترین تأثیر زیست‌محیطی ایفا می‌کنند. در این میان، پنل‌های خورشیدی و توربین‌های بادی از مؤثرترین فناوری‌هایی هستند که به بهره‌وری انرژی و کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی کمک می‌کنند. پنل‌های خورشیدی که اغلب بر روی سقف یا دیوارهای ساختمان نصب می‌شوند، نور خورشید را به انرژی الکتریکی تبدیل کرده و نیازهای برقی ساختمان را تأمین می‌کنند. این پنل‌ها به‌طور مستقیم از منبعی پاک و بی‌پایان بهره می‌برند و علاوه بر کاهش هزینه‌های انرژی، انتشار گازهای گلخانه‌ای را نیز به حداقل می‌رسانند. در ساختمان‌های سبز، طراحی مناسب برای دریافت حداکثری نور خورشید و ذخیره‌سازی انرژی اضافی در باتری‌ها، امکان تأمین انرژی در ساعات شب یا روزهای ابری را نیز فراهم می‌کند.

توربین‌های بادی نیز به‌عنوان یکی دیگر از ابزارهای تولید انرژی تجدیدپذیر، با استفاده از نیروی باد، انرژی الکتریکی تولید می‌کنند. این فناوری به‌ویژه در مناطقی که بادهای مداوم و قوی دارند، مؤثر است و می‌تواند به‌طور مکمل با پنل‌های خورشیدی عمل کند. توربین‌های کوچک‌تر برای ساختمان‌های مسکونی و توربین‌های بزرگ‌تر برای مجتمع‌های چندمنظوره به کار گرفته می‌شوند و در کنار کاهش مصرف انرژی‌های غیرقابل‌تجدید، از لحاظ اقتصادی نیز به‌صرفه هستند. ترکیب پنل‌های خورشیدی و توربین‌های بادی در ساختمان سبز، یک سیستم جامع و کارآمد ایجاد می‌کند که همزمان با تولید انرژی پاک، به ذخیره‌سازی و مدیریت هوشمندانه انرژی نیز می‌پردازد. این رویکرد علاوه بر کاهش هزینه‌های انرژی و حفظ محیط زیست، گامی عملی در جهت تحقق اهداف معماری پایدار و توسعه زیرساخت‌های سبز به شمار می‌آید.

نقش عایق بندی در ساختمان سبز

عایق‌بندی یکی از عناصر اساسی در طراحی و ساخت ساختمان سبز است که نقش مهمی در افزایش بهره‌وری انرژی و کاهش اثرات زیست‌محیطی ایفا می‌کند. هدف از عایق‌بندی مناسب، کاهش انتقال حرارت بین فضای داخلی و خارجی ساختمان است که موجب بهبود شرایط دمایی، کاهش مصرف انرژی برای گرمایش و سرمایش و در نهایت، کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شود. در ساختمان‌های سبز، از مواد عایق دوستدار محیط زیست استفاده می‌شود که علاوه بر عملکرد بالا، کمترین تأثیر منفی را بر محیط زیست دارند. موادی مانند پنبه بازیافتی، پشم سنگ، سلولز بازیافتی و عایق‌های طبیعی مانند چوب پنبه یا الیاف کنف، نمونه‌هایی از گزینه‌های پایدار هستند. این مواد به‌طور همزمان به کاهش هدررفت انرژی و حفظ منابع طبیعی کمک می‌کنند.

عایق‌بندی مؤثر در بخش‌های مختلف ساختمان نظیر دیوارها، سقف، کف و پنجره‌ها اجرا می‌شود. در این میان، شیشه‌های دوجداره یا سه‌جداره و پنجره‌های با پوشش حرارتی (Low-E) نقشی کلیدی در جلوگیری از اتلاف حرارت و ورود هوای گرم یا سرد ناخواسته دارند. همچنین، ترکیب عایق‌بندی با طراحی هماهنگ اقلیمی، مانند استفاده از سایه‌بان‌ها و موقعیت‌یابی مناسب ساختمان، می‌تواند تأثیر آن را به حداکثر برساند. عایق‌بندی در ساختمان سبز نه‌تنها هزینه‌های انرژی را برای ساکنان کاهش می‌دهد، بلکه با بهبود کیفیت دمای داخلی و کاهش نویزهای خارجی، محیطی راحت‌تر و سالم‌تر را ایجاد می‌کند. این رویکرد در راستای اهداف معماری پایدار عمل کرده و گامی مؤثر در حفظ محیط زیست و ارتقای بهره‌وری انرژی به شمار می‌آید. 

نقش آب‌های سطحی در ساختمان معماری پایدار

آب‌های سطحی در معماری سبز  به عنوان یکی از منابع پایدار و قابل استفاده مجدد، نقش مهمی در کاهش مصرف آب و حفظ منابع طبیعی ایفا می‌کنند. در طراحی ساختمان‌های پایدار، سیستم‌های جمع‌آوری و مدیریت آب‌های سطحی می‌توانند باران و رواناب‌های سطحی را برای آبیاری فضای سبز، تامین آب برای سیستم‌های سرمایشی یا حتی تصفیه اولیه برای مصارف غیرشرب به‌کار گیرند. استفاده از پوشش‌های نفوذپذیر در بام‌ها و محوطه‌ها، ایجاد تالاب‌های مصنوعی و سیستم‌های ذخیره‌سازی آب باران از جمله راهکارهایی هستند که در این نوع معماری برای کاهش هدررفت و مدیریت بهتر آب‌های سطحی به کار می‌روند. این اقدامات علاوه بر کاهش فشار بر سیستم‌های فاضلاب شهری، باعث بهبود کیفیت آب‌های روان شده و تاثیرات مثبتی بر تعادل هیدرولوژیکی محیط دارند.

چرخه تصفیه آب‌های زائد و فاضلاب در معماری سبز

در معماری سبز، چرخه تصفیه آب‌های زائد و فاضلاب به عنوان بخشی از طراحی پایدار، با هدف کاهش مصرف منابع آب تازه و تولید کمترین آلودگی محیطی اجرا می‌شود. سیستم‌های تصفیه زیستی، مانند تالاب‌های مصنوعی، تصفیه‌خانه‌های کوچک مبتنی بر گیاهان و فناوری‌های نوین، می‌توانند فاضلاب را به آب قابل استفاده مجدد برای مصارف غیرشرب مانند آبیاری، شست‌وشو یا حتی سیستم‌های گرمایشی و سرمایشی تبدیل کنند. این چرخه علاوه بر کاهش مصرف آب، منجر به کاهش انتشار آلاینده‌ها به محیط‌زیست شده و کیفیت آب‌های تخلیه‌شده را بهبود می‌بخشد. ترکیب این سیستم‌ها با راهکارهایی همچون بازچرخانی آب و استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر در فرآیند تصفیه، گامی موثر در جهت حفظ محیط زیست و کاهش اثرات زیست‌محیطی ساختمان‌ها است.

نقش تاسیسات آب و فاضلاب در معماری پایدار

تاسیسات آب و فاضلاب در ساختمان‌های معماری سبز نقشی کلیدی در تحقق اصول پایداری و حفاظت از محیط زیست ایفا می‌کنند. این تاسیسات با بهره‌گیری از سیستم‌های نوآورانه مانند جمع‌آوری آب باران، بازچرخانی آب خاکستری و استفاده از فناوری‌های کاهنده مصرف آب، به کاهش مصرف منابع آب شهری و بهینه‌سازی استفاده از آن کمک می‌کنند. علاوه بر این، استفاده از تجهیزات هوشمند و فناوری‌های پیشرفته در مدیریت آب، ضمن تامین نیازهای ساکنان، وابستگی ساختمان به منابع خارجی را کاهش داده و پایداری بیشتری را در مواجهه با بحران‌های آبی ایجاد می‌کند. این راهکارها به شکل مستقیم به کاهش هزینه‌های عملیاتی و بهبود کارایی ساختمان منجر می‌شوند.

در زمینه فاضلاب، تاسیسات پیشرفته در معماری سبز با تصفیه و بازچرخانی آب‌های زائد، تاثیرات زیست‌محیطی ساختمان را به حداقل می‌رسانند. استفاده از سیستم‌های تصفیه زیستی، مانند تالاب‌های مصنوعی یا تصفیه‌خانه‌های کوچک مبتنی بر گیاهان، نه تنها باعث کاهش آلودگی محیطی می‌شود، بلکه آب تصفیه‌شده را برای مصارف غیرشرب مانند آبیاری یا شست‌وشو فراهم می‌کند. این تاسیسات با جلوگیری از تخلیه مستقیم فاضلاب به شبکه‌های شهری یا منابع طبیعی، به حفاظت از اکوسیستم‌ها کمک کرده و هماهنگی بیشتری با اصول طراحی پایدار و معماری سبز ایجاد می‌کنند.

سبزینه‌کاری در معماری سبز

سبزینه‌کاری یکی از عناصر کلیدی در ساختمان سبز است که با استفاده از گیاهان، به بهبود کیفیت هوا، افزایش زیبایی و ایجاد فضایی آرامش‌بخش کمک می‌کند. گیاهان با جذب دی‌اکسید کربن و تولید اکسیژن، هوای سالم‌تری برای ساکنان فراهم می‌کنند و در کاهش آلودگی‌های هوایی ناشی از گازها و ذرات معلق مؤثرند. همچنین، وجود فضای سبز در قالب بام‌های سبز، دیوارهای سبز و حیاط‌های داخلی نه‌تنها به زیباسازی ساختمان و ایجاد حس همزیستی با طبیعت می‌انجامد، بلکه به عایق‌بندی حرارتی و صوتی نیز کمک می‌کند. این پوشش‌های گیاهی با جذب گرمای تابشی، دمای محیط ساختمان را تعدیل کرده و هزینه‌های انرژی برای تهویه مطبوع را کاهش می‌دهند. سبزینه‌ کاری در ساختمان سبز نه تنها به حفظ محیط زیست و افزایش سلامت ساکنان کمک می‌کند، بلکه به‌عنوان یک عنصر طراحی خلاقانه، ارتباطی نزدیک‌تر میان انسان و طبیعت ایجاد می‌کند.

تفاوت ساختمان سبز با دیگر ساختمان های معمولی 

ساختمان سبز در مقایسه با ساختمان‌های معمولی، رویکردی جامع‌تر و پایدارتر در طراحی، ساخت و بهره‌برداری دارد که با هدف کاهش اثرات زیست‌محیطی و بهبود کیفیت زندگی ساکنان شکل گرفته است. در حالی که ساختمان‌های معمولی اغلب بر جنبه‌های عملکردی و اقتصادی کوتاه‌مدت متمرکز هستند، ساختمان سبز از ابتدا با تأکید بر حفظ منابع طبیعی، بهره‌وری انرژی و کاهش آلودگی طراحی می‌شود. این نوع ساختمان‌ها از مصالح بازیافتی و تجدیدپذیر استفاده می‌کنند، مصرف آب و انرژی را به حداقل می‌رسانند و فناوری‌های نوین مانند پنل‌های خورشیدی و سیستم‌های مدیریت هوشمند انرژی را در خود جای می‌دهند. از سوی دیگر، ساختمان‌های معمولی معمولاً فاقد چنین تدابیری هستند و ممکن است در طول عمر خود، منابع زیادی را هدر دهند و آلودگی‌های زیست‌محیطی بیشتری ایجاد کنند.

از جنبه سلامت و آسایش ساکنان نیز تفاوت‌های عمده‌ای وجود دارد. ساختمان سبز با استفاده از عایق‌های حرارتی پیشرفته، سیستم‌های تهویه طبیعی و سبزینه‌کاری داخلی و خارجی، محیطی سالم‌تر، با کیفیت هوای بهتر و دمای مطلوب‌تر ایجاد می‌کند. این در حالی است که در ساختمان‌های معمولی، تهویه مکانیکی و استفاده از مصالح غیرپایدار ممکن است به افزایش آلودگی هوا و مصرف انرژی منجر شود. علاوه بر این، ساختمان سبز با کاهش هزینه‌های جاری انرژی و آب، مزایای اقتصادی بلندمدتی برای مالکان و ساکنان فراهم می‌کند، در حالی که هزینه‌های بالای انرژی و نگهداری در ساختمان‌های معمولی همچنان یک چالش عمده باقی می‌ماند. در نتیجه، ساختمان سبز نه‌تنها به نفع محیط زیست است، بلکه کیفیت زندگی افراد را نیز بهبود می‌بخشد.

نمونه ساختمان‌های سبز در ایران 

مفهوم ساختمان سبز در ایران چندان مورد توجه قرار نگرفته و صرفا سبزینه‌کاری در مرکز توجه قرار دارد و سایر موارد از مصالح بازیافتی و انرژی های تجدیدپذیر مورد توجه قرار نگرفته است. پروژه‌ی برج‌های مسکونی سبز کوثر به عنوان یکی از نخستین نمونه‌های معماری سبز در ایران طراحی شده‌اند. این پروژه در زمینی نزدیک به یک هکتار در بلوار کوثر و با هدف بهینه‌سازی مصرف انرژی و ایجاد الگویی پایدار برای آینده اجرا شده است. استفاده از انرژی‌های پاک نظیر پانل‌های خورشیدی، توربین‌های بادی، سیستم زمین‌گرمایی و آب بازیافتی از مهم‌ترین ویژگی‌های این پروژه محسوب می‌شود. ساختمان دارای نمای دوپوسته برای کنترل حرارت و صرفه‌جویی در مصرف انرژی است. همچنین، فضای سبز در تراس‌ها، بام سبز و حیاط‌های مکانیزه، همراه با سیستم‌های هوشمند BMS، به بهبود کیفیت زندگی ساکنان کمک می‌کند. علاوه بر این، امکاناتی نظیر باغ زمستانی، پارک خطی با مسیر دوچرخه‌سواری، و خدمات تجاری و رفاهی در طبقات پایه، به جذب عموم مردم و تفکیک دسترسی ساکنین از این فضاها توجه شده است.

پایداری در این پروژه از طریق اقدامات متعددی تحقق یافته است، از جمله استفاده از درختان در تراس‌ها برای کاهش دما و جذب دی‌اکسید‌کربن، بهره‌گیری از مصالح طبیعی برای کاهش آلودگی داخلی، و استفاده از آب‌های خاکستری برای مصارف غیرآشامیدنی. همچنین، انرژی مورد نیاز پروژه به صورت قابل توجهی از طریق نیروگاه داخلی، صفحات خورشیدی و توربین‌های بادی تأمین می‌شود. نمای دوپوسته نیز با طراحی لوورهای متحرک، عملکرد بهینه‌ای در مدیریت دمای داخلی و جلوگیری از اتلاف انرژی ارائه می‌دهد. تمامی این ویژگی‌ها در کنار طراحی زیبای فضاها، این برج‌ها را به نمادی از معماری سبز و پایدار تبدیل کرده است.

پروژه معماری پایدار Nieuw Bergen در هلند 

 Nieuw Bergen یک پروژه معماری پایدار و مدرن در شهر آیندهوون، هلند است که توسط استودیو معماری MVRDV طراحی شده است. این پروژه به‌عنوان یک مجتمع مسکونی چندمنظوره طراحی شده و هدف اصلی آن ترکیب نوآوری‌های پایدار با زندگی شهری مدرن است. پروژه Nieuw Bergen در نظر گرفته شده است که نقطه برجسته مرکز شهر باشد و قطعات بازسازی شده و تغییر یافته را با ساختمان‌های جدید ترکیب کند. مساحت آن 29000 متر مربع با هفت ساختمان شامل 240 آپارتمان نوساز، 1700 متر مربع فضای تجاری، 270 متر مربع کشاورزی شهری و پارکینگ زیرزمینی است.

ویژگی‌های مجتمع‌های مسکونی پایدار در Nieuw Bergen

طراحی متناسب با محیط شهری:

• ساختمان‌ها با الهام از نیازهای محلی و ویژگی‌های منطقه‌ای طراحی شده‌اند.
• استفاده از فرم‌های پلکانی برای بهینه‌سازی دسترسی به نور طبیعی و تهویه مناسب.

استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر:

• پنل‌های خورشیدی روی سقف‌ها و فضاهای مناسب نصب شده‌اند تا نیازهای انرژی ساکنان به طور کامل یا بخشی تأمین شود.
• سیستم‌های مدیریت مصرف انرژی که بهره‌وری انرژی ساختمان‌ها را افزایش می‌دهند.

فضاهای سبز و طبیعی:

• مجتمع‌ها به‌طور گسترده‌ای با فضاهای سبز و گیاهان بومی پوشش داده شده‌اند، که علاوه بر افزایش زیبایی محیط، به بهبود کیفیت هوا و کاهش اثرات جزیره گرمایی کمک می‌کند.
• باغ‌های عمودی و سقف‌های سبز برای تقویت ارتباط با طبیعت.

توجه به کیفیت زندگی ساکنان:

• ایجاد فضاهای مشترک مانند تراس‌ها، حیاط‌های سبز و مسیرهای پیاده‌روی برای تعامل اجتماعی.
• ترکیب فضاهای مسکونی با فروشگاه‌ها و مراکز خدماتی، که زندگی روزمره ساکنان را آسان‌تر می‌کند.

مصالح پایدار و بومی:

• در ساخت مجتمع‌ها از مواد بازیافت‌ شده و بومی استفاده شده تا اثرات زیست‌محیطی کاهش یابد.
• نمای ساختمان‌ها دارای ویژگی‌هایی است که با شرایط آب‌وهوایی محلی هماهنگ باشد.

حمل‌ونقل پایدار:

• پارکینگ برای دوچرخه و دسترسی آسان به حمل‌ونقل عمومی، که به کاهش استفاده از خودروهای شخصی کمک می‌کند.
• مسیرهای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری متصل به فضاهای شهری اطراف.

طراحی این ساختمان از قرارگیری سطوح مبنایی با زاویه ۴۵ درجه نسبت به ساختمان‌های مجاور الهام گرفته است. این زاویه‌بندی هوشمندانه نه تنها باعث می‌شود نور طبیعی به میزان بیشتری به محدوده ساختمان‌ها بتابد، بلکه نمای دندانه‌دار و پویا نیز ایجاد می‌کند که چشم‌اندازی متمایز به منطقه می‌بخشد. این طراحی در عین حال، یادآور سقف‌های شیب‌دار سنتی است و به بیننده حسی آشنا اما مدرن القا می‌کند. این ترکیب از سنت و نوآوری، به کمک استفاده از فرم‌های زاویه‌دار و عملکردگرایانه، تجربه‌ای معماری خلق کرده که نور، فرم و بافت را به زیبایی ترکیب می‌کند.

نور طبیعی در این پروژه نقشی کلیدی ایفا می‌کند؛ طراحی حجم‌های ساختمان به گونه‌ای انجام شده است که حداکثر استفاده از نور خورشید را امکان‌پذیر کند، در حالی که ارتفاع ساختمان‌ها مطابق با محدودیت‌های سخت‌گیرانه شهری رعایت شده است. این طراحی نه تنها موجب بهره‌وری بیشتر از نور طبیعی می‌شود، بلکه نمای دندانه‌دار و سبز پروژه را برجسته‌تر کرده و حس صمیمیت و انسجام را در فضاهای داخلی و بیرونی ایجاد می‌کند.

پارک‌های کوچک اطراف مجموعه و فضاهای سبز متنوع، توزیع مناسبی از پوشش گیاهی در سراسر محوطه فراهم می‌کنند، از جمله:

• باغ‌های عمومی
• گلخانه‌ها
• بالکن‌های سرسبز
• سقف‌های لایه‌ای و صفحه‌ای با پوشش گیاهی

هر ساختمان در Nieuw Bergen دارای کاراکتر و استایل منحصر‌به‌فردی است که در عین حفظ هویت مستقل، به عنوان بخشی از یک کل هماهنگ و شهری عمل می‌کند. این هماهنگی، مفهوم "موزاییکی" پروژه را تقویت می‌کند که هر ساختمان به مثابه یک قطعه از طرح کلی است. طراحی این مجموعه، که بر پایه اصول توسعه پایدار و تکامل استراتژی شهری استوار است، نشان‌دهنده تعهد استودیو MVRDV به ایجاد فضاهای مسکونی مدرن، کارآمد، و در عین حال هماهنگ با محیط‌زیست است.

نمای خارجی این مجموعه ساختمان با معماری سبز، با رنگ های طبیعی پوشانده شده اند که این امر به اهمیت و زیبایی آن ها می افزاید. مواد به کار رفته در نمای خارجی شامل سرامیک، سنگ، چوب و دیوارهای بتنی در بافت‌های مختلف از براق تا زیر و خشن هستند. این طراحی بسیار خاص و زیبا و دوستدار محیط زیست حاصل  ترکیب و اتحاد اصول پایداری، مشارکت محله‌ای و مهندسی نوین است. 

فواید ساختمان سبز (معماری پایداری)

ساختمان سبز مزایای بی‌شماری دارد که آن را به گزینه‌ای جذاب برای ساخت‌وساز در دنیای مدرن تبدیل کرده است. یکی از مهم‌ترین فواید آن، کاهش اثرات زیست‌محیطی است. این ساختمان‌ها با استفاده از مصالح بازیافتی و طبیعی، کاهش مصرف انرژی و آب و مدیریت هوشمند پسماندها به حفظ محیط زیست کمک می‌کنند. فناوری‌هایی مانند پنل‌های خورشیدی، توربین‌های بادی و سیستم‌های ذخیره‌سازی آب باران، مصرف منابع تجدیدناپذیر را به حداقل می‌رسانند. همچنین، طراحی هماهنگ با اقلیم باعث کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای شده و نقش مؤثری در مقابله با تغییرات اقلیمی ایفا می‌کند.

یکی دیگر از فواید کلیدی ساختمان سبز، افزایش بهره‌وری انرژی است. استفاده از عایق‌های پیشرفته، پنجره‌های دوجداره و تجهیزات کم‌مصرف انرژی باعث کاهش نیاز به سیستم‌های گرمایش و سرمایش می‌شود. علاوه بر این، ادغام فناوری‌های هوشمند برای مدیریت مصرف انرژی و نورپردازی طبیعی، هزینه‌های جاری ساختمان را کاهش داده و به صرفه‌جویی اقتصادی در بلندمدت کمک می‌کند. این مزیت نه تنها برای مالکان ساختمان‌ها جذاب است، بلکه می‌تواند نقش بسزایی در ایجاد ساختمان‌های خودکفا و پایدار داشته باشد.

سلامت و آسایش ساکنان نیز یکی از مزایای بارز ساختمان سبز است. طراحی این ساختمان‌ها به گونه‌ای است که کیفیت هوای داخلی بهبود یابد، نور طبیعی بیشتری وارد فضا شود و از مواد سازگار با محیط زیست و غیرسمی استفاده شود. این ویژگی‌ها موجب کاهش بیماری‌های ناشی از آلودگی هوای داخلی و افزایش بهره‌وری و رضایت ساکنان می‌شود. همچنین، سبزینه‌کاری داخلی و خارجی در قالب بام‌های سبز و دیوارهای سبز، محیطی آرامش‌بخش ایجاد کرده و به کاهش استرس و تقویت روحیه کمک می‌کند.

از لحاظ اقتصادی و اجتماعی، ساختمان‌های سبز تأثیرات مثبتی در جامعه دارند. هزینه‌های انرژی و نگهداری این ساختمان‌ها در مقایسه با ساختمان‌های معمولی به‌طور قابل توجهی پایین‌تر است. از سوی دیگر، استفاده از فناوری‌ها و مصالح پایدار، تقاضا برای مشاغل سبز را افزایش داده و به توسعه اقتصاد محلی کمک می‌کند. ساختمان سبز همچنین ارزش بازار ملک را افزایش داده و برای سرمایه‌گذاران جذابیت بیشتری ایجاد می‌کند. در مجموع، این ساختمان‌ها ترکیبی از مزایای زیست‌محیطی، اقتصادی و اجتماعی را فراهم می‌آورند و به الگویی برای آینده‌ای پایدارتر تبدیل شده‌اند.

مطالب مرتبط: 

طراحی نمای سبز ساختمان

ساختمان با مصرف انرژی صفر

انرژی طبیعی و معماری بومی

خانه گردان خورشیدی 

انرژی خورشیدی