خانه اشریک

"لوئی کان" در سال 1901 در کشور استونی که در آن زمان جزوی از اتحاد جماهیر شوروی بود متولد شد. وی در سال 1905 به همراه خانواده‌اش به آمریکا مهاجرت نمود. او در یکی از معتبرترین دانشگاه‌های معماری آن زمان به سبک آموزش بوزار تحصیل کرده و سال‌های زیادی را در دانشگاه ییل و پنسیلوانیا تدریس نمود، معماران بزرگی همچون "رنزو پیانو" در دفتر معماری وی به طراحی پرداختند.
هرچند که از یک سو تحت مکتب بوزار و از سوی دیگر تحت تاثیر اصول معماری مدرن و شخص "لوکوربوزیه" بوده است اما آگاهی و گرایشات وی را از سایر معماران آن دوران متمایز می‌سازد. لویی کان در طول دوران فعالیتش بیش از بیست خانه مسکونی طراحی نمود که از این میان تنها تعداد نه خانه به اجرا درآمدند. این خانه‌ها هرگز خانه به مثابه ماشینی برای زندگی نبوده‌است.

در میان آثار مسکونی لویی کان "خانه اشریک" ترکیبی است هنرمندانه از نظم، نور و هندسه. در این بنا تمامی اصول و اندیشه‌های معمارانه لویی کان تبلور یافته است. احساسی از وحدت و یکپارچگی در کل بنا که حجمی ساده و مکعب شکل دارد، جاری است و حکایت از اولویت حسِ فضا بر فرم و عناصر فضا در نزد معمار دارد. استفاده ازچوب در ترکیب با بتن هماهنگی بنا را از درون مکعبی صلب حجاری نموده است. حجم مکعبی بنا، در پلان توسط دو عقب‌نشینی که ورودی‌های بنا را تعریف می‌کنند به دو مستطیل تفکیک می‌شود که تنها توسط پلکانی چوبی از یکدیگر جدا شده‌اند.

در طبقه همکف، یکی از این دو مستطیل نشیمن اصلی را شامل می‌شود که ارتفاع آن به اندازه دو طبقه بوده و در دیگری پیش فضای ورودی، آشپزخانه، غذاخوری و اتاق رختشویخانه قرار دارند که دیوارهای جدا کننده این فضاها بسیار کم عرض می‌باشد. در طبقه دوم این واحد دوبلکس اتاق خواب بزرگی قرار دارد که به فضای نشیمن نیز دید داشته و در مجاورت آن فضاهای متنوعی نظیر کتابخانه، فضای مطالعه، اتاق تعویض لباس، سرویس بهداشتی و نشیمن شومینه قرار دارند. کان معتقد بود که می‌بایست ارتباط فضایی مناسب میان نشیمن و آشپزخانه وجود داشته باشد و اتاق خواب را نیز همواره به مثابه خانه‌ای کوچک و نیمه مستقل در دل خانه اصلی می‌دانست. 

در معماری لویی کان، استفاده از نور طبیعی همواره عاملی تاثیرگذار بوده است. در این بنا نمای قسمت‌های خدماتی کاملا صلب بوده و پنجره‌های وسیع چوبی، نشیمن و غذاخوری را به فضای سبز پیرامون بنا پیوند می‌دهند. برخلاف جداره رو به باغ، نمای سمت وروردی اصلی نامتقارن بوده و نسبت به بازشوهای کوچکتری در آن‌ها تعبیه شده است و هواکش دو شومینه در نماهای جانبی به عناصری عمودی در نما تبدیل شده‌اند که در مرکز پنجره‌هایی کشیده قرار گرفته‌اند. لویی کان در بسیاری از بناهای خود از آجر به عنوان مصالح اصلی بنا و نماهای خارجی استفاده نموده و آن را به شاخصه‌ای از سبک معماری خود تبدیل نموده است، اما در این بنا مصالح به کار رفته در نماهای خارجی و بتن و چوب بوده و در فضاهای داخلی نیز کف، پلکان، پنجره‌ها و تمامی دکوراسیون داخلی چوبی می‌باشند.

لویی کان پروژه‌های بسیار موفقی را در کشورهای آسیایی نظیر هند، پاکستان و بنگلادش طراحی و اجرا نمود که هرگز به طور کامل به اجرا در نیامدند.
وی در سال 1974 پس از بازگشت از هندوستان، بر اثر سکته قلبی در ایستگاه راه آهن پنسیلوانیا درگذشت.