هند پیشرو در ایجاد شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای
درک رابطه بین زیرساخت های سبز و بتنی می تواند نقش مهمی در بهبود زندگی و محیط زیست شهری ایفا کند و مقامات رسمی را به سمت اعمال اقداماتی جهت کاهش انتشار کربن سوق دهد. در دوران کرونا که رعایت فاصله اجتماعی و حمل و نقل غیرموتوری به هنجار تبدیل شده است، انتظار می رود که طراحی شهری نیز به طور قابل توجهی اصلاح شود. زمان آن رسیده که برنامه ریزان هندی، کتاب قوانین طراحی شهری خود را دوباره مرور کنند و به سبک شهرهای باستان خود، مناطق شهری را از خودروها پس بگیرند و در سیطره عابران پیاده و دوچرخه سواران درآورند. ایجاد شهرک های ۱۵ دقیقه ای یکی از مهم ترین اقداماتی است که می توان از طریق ایجاد زیرساخت های بسیار نزدیک به هم و فراهم آوردن تمام امکانات شهری در فاصله های کم در این زمینه انجام داد. البته ایجاد شهرهای ۱۵ دقیقه ای مفهوم جدیدی، دست کم برای هندی ها نیست اما ضرورت گسترش شهرهای پایدار و ترویج پیاده روی در هند، تحقق این مفهوم را بیش از پیش ضروری می کند.
از زمانی که آنه ایلدالگو، شهردار پاریس، “شهر ۱۵ دقیقه ای” را به عنوان شعار خود برای شرکت در انتخابات برگزید، این اصطلاح به یک رمز واژه تبدیل شد و بسیاری از مقامات رسمی سایر شهرهای جهان را به تأمل در مورد آن ترغیب کرد. اینکه ساکنان پایتخت فرانسه باید بتوانند به فروشگاه ها، محل کار، مراکز تفریحی و فرهنگی در فاصله حداکثر ۱۵ دقیقه ای از محل سکونت خود دسترسی داشته باشند، ایده جالبی بود که بسیاری از طراحان شهری را به خود جذب کرد. در واقع شهر ۱۵ دقیقه ای نوعی طراحی شهری بشمار می رود که مهم ترین هدف آن، بهبود کیفیت زندگی برای شهرنشینان است. کار، آموزش، مراقبت سلامت، خرید، و تفریح از جمله مولفه هایی است که انسان را به سفر با خودرو ترغیب می کند. اما در شهرهای ۱۵ دقیقه ای، ساکنان در نزدیکی منزل خود به تمام این امکانات دسترسی دارند پس نیازی نیست از وسایل حمل و نقل موتوری برای برطرف کردن نیازهای خود استفاده کنند.
فلسفه طراحی شهرها برای ساکنان و نه خودروها و سایر وسایل حمل و نقل موتوری، مهم ترین انگیزه برای توسعه مفهوم شهر ۱۵ دقیقه ای بشمار می‌رود. طرفداران این اصطلاح بر این باورند که دسترسی به همه چیز باید تنها با ۱۵ دقیقه پیاده روی برای ساکنان یک شهر امکان پذیر باشد. این مفهوم مستلزم انجام اقدامات مختلفی است که از مهم ترین آن‌ها می توان به احداث ساختمان های چندمنظوره، افزایش زیرساخت های پیاده روی، حذف مناطق وسایل حمل و نقل موتوری، بالا بردن قابلیت پیاده روی و ارتقای حمل و نقل عمومی اشاره کرد.
درک رابطه بین زیرساخت های سبز و بتنی می‌تواند در بهبود زندگی و محیط زیست شهری نقش مهمی ایفا کند و مقامات رسمی را به سمت اعمال اقداماتی جهت کاهش انتشار کربن سوق دهد. بسیاری از برنامه ریزان شهری در سراسر جهان، با این امید که ایجاد شهرهای ۱۵ دقیقه ای نقش مهمی در کاهش انتشار کربن ایفا می کند به توسعه چنین شهرهایی ترغیب شده اند. در واقع مقامات محلی بسیاری از شهرهای جهان به مردم خود قول داده اند به زودی شهرک های خودکفا ایجاد کنند که در آن دسترسی تمام مردم به فضاهای سبز و تمام امکانات عمومی دارای امکان یکسان است. مقامات رسمی در بسیاری از شهرهای هندی نیز به جنبش جدید اما فراگیر توسعه شهرهای ۱۵ دقیقه ای پیوسته و متعهد شده اند به زودی از این طریق، کیفیت زندگی شهروندان خود را بهبود بخشند.
از جمله شهرهای هندی که میزبان ایجاد شهرک های خودکفا هستند می توان به بنگلور، چنای، دهلی، جایپور و کلکته اشاره کرد که وجود توسعه های چندمنظوره در آن ها امری ضروری است. شهرهایی نظیر دهلی، پونه و کلکته در چند سال اخیر دایره ای رشد کرده و توسعه های چندمنظوره مناطق شهری آن‌ها را فراگرفته است. از آنجا که توسعه‌های چندمنظوره، کاهش سفرهای موتوری و در نتیجه کربن را در پی دارد، بنابراین مقامات محلی هندی برای رسیدن به این هدف تلاش کرده و تا حد زیادی موفق عمل کرده اند.
شهر حصاردار جایپور یکی از نمونه های موفق دارای شهرک های خودکفا در هند بشمار می رود که حدود ۲۹۴ سال پیش توسعه یافته است. تمام مردم این شهر به خدمات ضروری و امکانات رفاهی در کنار مراکز کاری در مسافت های کمتر از ۱۵ دقیقه از محل زندگی خود دسترسی دارند و اغلب آن‌ها طبقات همکف خانه های خود را به مراکز تجاری اختصاص می دهند. بدیهی است که ایده ایجاد شهرک خودکفا از بافت شهرهای قدیمی هند گرفته شده است زیرا برای اولین بار در چنین شهرهایی شکل گرفته است.
منبع: ایمنا
